امام جماعت مسجدامیرالمؤمنین(ع) امشب بعداز نماز عشاء به بیان بیست و یک گناه کبیره که در قرآن آمده و از امام صادق(ع) روایت شده است پرداختند
ایشان در ابتدا فرمودند: روزی «عمرو بن عبید» یکى از علماى اسلام، به حضور امام صادق علیه السلام آمد، سلام کرد و سپس این آیه را خواند:
"الذینّ یجتنبون کبائر الاثم و الفواحش[1] ؛ نیکوکاران کسانى هستند که از گناهان بزرگ، و زشتى پرهیز مى‌کنند."
سپس سکوت کرد و دنبال آیه را نخواند امام صادق علیه السلام به او فرمودند: «چرا سکوت کردى!؟ او گفت: «دوست دارم، گناهان کبیره را در کتاب خداوند بدانم»
آنگاه امام صادق علیه السلام گناهان کبیره‌اى را که در قرآن آمده بیان نمودند:
بزرگترین گناهان کبیره، شرک به خداست؛ قرآن مى‌فرماید:
وَ من یُشرک بِالله فَقد حَرّم الله عَلَیهِ الجنّة[2] ؛ کسی که براى خدا، شریک قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام مى‌کند.
ناامیدى از رحمت خدا؛
انّه لایَیاءس مِن روحِ الله الاّ القَوم الکافِرون[3] ؛ هیچ کس جز کافران از رحمت خدا، نومید نگردد.
ایمنى از مکر (عذاب و مهلت) خدا؛
فلا یامن مکر اللهّ الاّ القوم الخاسرون[4] ؛ از مکر خدا ایمن نشود، مگر مردم زیانکار.
عقوق (و آزار) والدین؛ چنان که قرآن از زبان عیسى علیه السلام مى‌فرماید:
و برّاً بِوالدَتى و لَم یَجعَلنى جَبّاراً شقیّاً[5] ؛ خدا دستور داده که به مادرم نیکى کنم و مرا زورگوى تیره‌بخت قرار نداده است.
کشتن انسانِ بى گناه؛
