امامت ، منصبی الهی
مدیرحوزه علمیه امام باقر(ع) حجت الاسلام والمسلمین حاج آقا رستمیان امشب بعداز نماز عشاء سخنرانی کردند
ایشان بعدازبیان یک نکته شرعی فرمودند : ما شیعیان روایاتی داریم که هم از نظر عقلی و هم از نظرشرعی به ما اثبات می کند امامت منصبی الهی می باشد
در یکی از روایات داریم در زمانی که رسول گرامی اسلام (ص) برای ترویج دین قبایل را دعوت به اسلام می کردند قبیله بنی عامر که برای انجام حج به مکه آمده بودند نزد رسول خدا (ص) آمدند رئیس این قبیله به پیامبر خدا گفت :اگر با شما بیعت کردیم و خداوند شما را بر مخالفانتان پیروز گرداند آیا برای ما سهمی در حکومت بعداز خودت وجود خواهد داشت؟
رسول گرامی اسلام محمد مصطفی (ص) در پاسخ فرمودند : «امر (حکومت بعداز من) در اختیار خداوند است و هرکجا که صلاح بداند قرار می دهد»[1].
امام جماعت مسجدامیرالمؤمنین (ع) حاج آقا رستمیان فرمودند : با توجه به سخن رسول خدا در میابیم امامت منصبی الهی است و اگر خلافت و جانشینی پیامبر در اختیار امت بود باید می فرمود که امر خلافت به عهده امت یا اهل حل و عقد و یا امثال آن است
ایشان در ادامه فرمودند : در روایت دیگری داریم در زمانی که عمر ترور شده بود و در بستر بیماری بود پسرش (عبدالله بن عمر) را نزد عایشه فرستاد تا از او اجازه بگیرد که در خانه عایشه و نزد پیامبر (ص) و ابوبکر دفن شود عایشه به عبدالله بن عمر گفت :« ای فرزندم سلام مرا به عمر برسان و بگو امت محمد را بدون سرپرست وامگذار»[2].
و همچنین در روایت دیگر داریم روزی عبدالله بن عمر به پدرش می گوید: همانا شنیدم مردم راجع به تو چیزی می گویند و سوگند یاد کردم که آن را به تو برسانم آنها گمان می کنند که تو جانشینی برای خود تعیین نکرده ای ، در حالی که اگر تو کسی را مسئول نگه داری از شتر یا گوسفندی قرار دهی و او آنها را رها کند و نزد تو بیاید تو او را کسی خواهی دانست که وظیفه خویش را انجام نداده است پس اگر ترک شتر و گوسفند بدون سرپرست صحیح نیست تعیین جانشین برای خود لازم تراست [3].
امام جمعه موقت شهرمان حاج آقا رستمیان در توضیح فرمودند : اگر ترک امت بدون تعیین رهبر و جانشین از نظر عقل صحیح نیست چگونه اهل سنت جایز می دانند که به پیامبر نسبت دهند که امت را بدون جانشین ترک کرد و اگر جانشینی حضرت علی (ع) از سوی پیامبر را قبول دارند پس چرا بعداز پیامبر، ابوبکر و عمر و عثمان را به عنوان خلیفه قبول دارند
[1] السیرة النبویة جلد 2 صفحه 424
[2] الامامة و السیاسة جلد 1 صفحه 32
[3] حلیة الأولیاء جلد 1 صفحه 44
